Մայրս 72 տարեկան է, ապրում ենք առանձին, բայց նույն քաղաքում։ Ինչպես յուրաքանչյուր տարեց, նա էլ օգնության կարիք ունի, բայց ես նրան տանել չգիտեմ ինչ-ինչ պատճառներով՝ նա կատուների ու շների սիրահար է, իր բնակարանում բազմաթիվ կենդանիներ է պահում, ինչպես նաև կերակրում է տարածքի բոլոր անօթևան կենդանիներին։
Ամբողջ գումարը, որ տալիս եմ նրան սննդի ու դեղորայքի համար, նա ծախսում է կենդանիների վրա։ Այդ իսկ պատճառով վերջերս ես ինքս եմ նրան բերում բոլոր անհրաժեշտ պարագաներն ու սնունդը, քանի որ նրա թոշակը շատ քիչ է։ Վերջերս ես ու ամուսինս ընկերներից մետրոյով վերադառնում էինք ու մեքենան թողեցինք իրենց տան դիմաց։ Պատկերացրեք՝ ելքի մոտ տեսնում ենք, որ մայրս ողորմություն է խնդրում։
Չգիտեի ինչ ասեմ, ամուսինս էլ էր շոկի մեջ, քանի որ գիտի, որ մայրիկիս կարիքների համար ընտանեկան բյուջեից պարբերաբար գումար եմ վերցնում։ Միանգամից հարց է ծագում՝ ինչի՞ վրա եմ ծախսում, քանի որ մայրս նստած աղաչում է։ Պարզվում է, որ մայրը անցորդներից գումար է խնդրում իր շների ու կատուների համար, որոնք պետք է կերակրվեն, բուժվեն և ամորձվեն։
Թվում է, թե վատ բան չէ, բայց ի՞նչ կասեն մեր ընկերները, երբ տեսնեն: Ի՞նչ կմտածեն իմ և ամուսնուս մասին, որ մենք լքել ենք մեր պառավ մորը, և նա ստիպված է ողորմություն խնդրել։ Բայց ես նույնպես չեմ պատրաստվում վճարել այս բոլոր թափառող կենդանիների համար. կներեք, ես այնքան փող չեմ աշխատում, որքան Մադոննան: Այսպիսով, հիմա ես քայլում եմ փողոցներով, նայում շուրջս, որպեսզի տեսնեմ, թե մայրս ինչ-որ տեղ նստած է, վստահ եմ, որ նա չի դադարել մուրացկանությունից, միայն հիմա նա ավելի լավ է թաքնվում ինձանից:
Մարիամ, 47 տարեկան