Ես ու ամուսինս դեռ փորձում ենք վերականգնվել նրա մոր արածից։ Նա մեզ թույլ տվեց ապրել տատիկի բնակարանում, որը ութ տարի չէր վաճառվել, քանի որ այն կիսավեր վիճակում էր։ Սակայն հենց որ կարգի բերեցինք բնակարանը, սկեսուրս մտափոխվեց ու որոշեց այն վարձով տալ։
Իմ հարաբերությունները սկեսուրիս հետ մինչև վերջերս բավականին լավ էին: Նա չէր խառնվում մեր կյանքին, և ես չէի խանդում նրան և չէի հետևում, թե ամուսինս որքան է օգնել մայրիկին: Մենք բավականաչափ գումար ունեինք, բայց մինչև որոշակի պահ՝ ես գնացի ծննդաբերության արձակուրդի, և ամուսինս սկսեց ավելի ցածր աշխատավարձ ստանալ ճգնաժամի պատճառով:
Սեփական բնակարան չունեինք, վարձակալեցինք։ Նոր հանգամանքների բերումով մեզ համար շատ դժվար էր տան վարձը։ Մենք չէինք ուզում տեղափոխվել մեր ծնողների մոտ, քանի որ և՛ ամուսինս, և՛ ես սկսեցինք առանձին ապրել դպրոցը թողնելուց անմիջապես հետո: Յուրաքանչյուր ոք ունի իր սովորությունները, իր կյանքի ռիթմը, և միասին ապրելը կարող է փչացնել հարաբերությունները:
Մենք ամեն ինչ փորձեցինք հաղթահարելու համար, մինչև հասկացանք, որ այնքան էլ հաջողակ չենք: Ծննդին երեք ամիս էր մնացել, և մենք պետք է մի բան անեինք։ Հետո սկեսուրս հիշեց, որ տատիկիս բնակարանը տասը տարի դատարկ է։ Փորձել են վաճառել, բայց եղած վիճակում գինը գրեթե կեսն էր։ Սկեսուրը նախատեսում էր իրականացնել վերանորոգումը, սակայն այսքան տարի չի հասցրել դա անել։
Երբ տեսա այս բնակարանը, քիչ մնաց այնտեղ երեխա ծնեի։ Զգում էր, որ այնտեղ անօթևան մարդիկ են ապրում: Առաստաղը սև էր, պաստառները մաշված էին, հատակը պետք է վերանորոգվեր, սանհանգույցը պետք է փոխվեր։ Բայց դա մեր սեփական բնակարանն էր, որի դիմաց մենք պետք է վճարեինք միայն հաշիվները։ Մեր ամբողջ խնայողությունները ծախսել ենք վերանորոգման վրա և նույնիսկ պարտք ենք վերցրել ծնողներիցս: Ամուսինս և նրա ընկերներն ամեն ինչ իրենք էին անում՝ այնտեղ ժամանակ անցկացնելով աշխատանքից հետո և հանգստյան օրերին: Բայց մեզ հաջողվեց տեղափոխվել ծննդաբերությունից անմիջապես առաջ։
Մենք սկսեցինք այնտեղ ապրել և շարունակեցինք հղկել բնակարանը։ Մնացել էին աննշան գործեր։ Մինչ ծննդաբերելը հասցրեցի խոհանոցը մաքրել, ամանները դնել ու վերջ, չհասցրի ամեն ինչ բացել, քանի որ սկսեցի ծննդաբերել։
Մեկ շաբաթ հիվանդանոցում էի, այդ ընթացքում մայրս ու սկեսուրս եկան, որպեսզի օգնեն ամուսնուս բնակարանը նախապատրաստել ու ավարտին հասցնել այն, ինչ ես չեմ հասցրել անել։ Նրանք բոլորը երեխայի հետ միասին եկան մեզ համար: Բնակարանը իրականում շատ ավելի լավ տեսք ուներ, հատկապես իմ առաջին այցելության համեմատ:
Մենք այս բնակարանում ապրեցինք վեց ամիս։ Սկեսուրը հաճախ էր գալիս մեզ մոտ ու ուշադիր նայում շուրջը։ Մի անգամ նա եկավ մեզ մոտ և ասաց, որ որոշել է բնակարան վարձել։ Մենք ունեինք ընտրություն՝ կամ վճարել վարձը, կամ թողնել բնակարանը։
— Հիմա ամեն ինչ շատ թանկ է, ուստի ես պատրաստվում եմ այս բնակարանը վարձել: Այլևս պետք չէ ինձ օգնել, ես կփորձեմ ինքնուրույն գլուխ հանել, բայց դրա համար պետք է բնակարան վարձել։
Առաջին անգամ էի լսում ամուսնուս հայհոյանքը։ Սարսափելի էր, բայց ոչ մի ազդեցություն չունեցավ, սկեսուրը մեզ մեկ շաբաթ ժամանակ տվեց մտածելու և տեղափոխելու համար։ Ես շոկի մեջ էի և չէի հավատում, թե ինչ է կատարվում: Երեխան լացով շեղեց ինձ իրավիճակից. Անկեղծ ասած, ես էլ էի ուզում լաց լինել։
Ամուսինս չհամաձայնեց մորիցս վարձակալել այս բնակարանը։ Ժամանակավորապես տեղափոխվեցինք ծնողներիս ամառանոց։ Ամուսինս ամեն ինչ տեղափոխեց և, ինչպես ինքն ասաց, բնակարանը բերեց իր նախնական վիճակին, այսինքն՝ պատռեց պաստառը, քանդեց հատակը, վերցրեց լոգարանի նոր կցամասերը։ Սկեսուրը զանգահարել է ամուսնուն, սակայն վերջինս չի ցանկացել խոսել նրա հետ։
Առայժմ մենք լավ ժամանակ ենք անցկացնում այս տնակում, բայց կտեսնենք, թե ինչ կլինի հետո: Ամուսինս չի ուզում խոսել մոր հետ և ինձ արգելել է դա անել, քանի որ սկեսուրս արդեն փորձել է ինձ մեղավոր զգալ, որ մենք վատ ենք վարվել իր հետ։ Սակայն նա ինքը չի զղջում որդուն ու թոռանը բնակարանից դուրս շպրտելու համար։